فکر کردیم همه‌ی داستان ها را از صداهای امروزی چاپ کنیم، داستان‌هایی علیه فراموشی ، چیزهایی که امروز را برای آینده ثبت می کند. داستان‌های این شماره همه صدای نسل نوی نویسندگان فارسی زبان است.

در برف مادرم را می بردم بیمارستان. در قاب شیشه‌ای آمبولانس، درختان را می دیدم که با سرعت از ما فاصله می گیرند و ما هر لحظه به مرگ مادرم نزدیک می شویم. این قاب را دوست نداشتم؛ قابی که در سوگواری شکل می گرفت. از قاب شیشه‌ی آمبولانس پله‌های بیمارستان را می دیدم. پر از زخمی بود. همه جوان بودند. روزهای جنگ بود، مادرم به اغما رفته بود و قاب را سیاه سیاه می دیدم.

یکیش کافه رستوران فیاما که کامبیز درم بخش در آن طرح می زد. طرحی با سه رنگ پرچم‌مان؛ سبز بالا بود و در سفید وسط مردی از پا در‌آمده بود و خونی که از سرش می رفت زمین را یکدست سرخ کرده بود‌. تکان دهنده بود. نامش (ایران) بود، ایران ۵۷.

مردم دو دسته‌اند. اهل آرزو. دیگران. اهل آرزو رویا می‌کنند چون ناراضی‌اند، رویا نمی‌کنند چون قهرند. دیگران رویا می‌شوند.

امروز با وجود بازسازی استادیوم، جایگاه هشت در شمال ورزشگاه دست نخورده باقی گذاشته شده و کسی روی صندلی های چوبی قدیمی و رنگ و رورفته‌اش نمی‌نشیند.
آن بخش محل یادآوری فاجعه است. روی جایگاه با حروف درشت نوشته اند: ( یک ملت بی خاطره یک ملت بی آینده است.)ایگناسیو این جمله را هم جداگانه برایم تایپ کرده،با ایموجی پرچم شیلی و کنارش هم پرچم ایران.
واقعا تحت تاثیر قرار گرفته که در ایران آنقدر داستان شیلی را می‌دانند و دوست دارند. پایان داستان ورزشگاه و کودتا اما این است:دولت پس از دیکتاتوری پینوشه، قانون عفو عمومی را در سال ۱۹۷۸ به تصویب مجلس می‌رساند.شیلی تصمیم می‌گیرد ملت بی آینده‌ای نباشد. در گذشته و یادآوری مدامش باقی نماند. ببخشد اما فراموش نکند.

فریبرز تهدیدهایش را که کرد صاف ایستاد. هنوز آستین‌هایش بالا بود. هنوز جوراب‌هایش از جیب شلوارش آویزان بود. هنوز روی پنجه ی پایش بود. آرام پایش را از روی بازوی زن برداشت. برگشت طرف جانمازش. قامت بست. الله اکبر گفت. نماز خواند.

اولین شگرد داستانی هزار و یک شب که داستان را راه می‌اندازد فراموشی و یادآوری است. فراموشی و یادآوری در هزار و یک شب با داستان اصلی این کتاب، داستان شهریار و برادرش شاه زمان، آغاز می‌شود و در جای جای هزار و یک شب همین شگرد و ترفند قصه‌ها را می‌سازد و پیش می‌برد.

فکر کردم فراموشی در ساده ترین تعریفش احتمالا پاک شدن بخشی از تجارب قبلی مان است که به شکل خاطره در ما رسوخ کرده اند. اما از بین رفتن واقعیاتی که هیچ بعید نیست واقعی نبوده باشند چه نام دارد؟ متا فراموشی؟
فراموشی و نسیان شبیه تیشه ای کم کم به سنگ شکل می دهد، تکه های نالازم را می‌تراشد، حذف می‌کند، جسم دیگری از دل سنگ می‌تراشد، واقعیت دیگری برای خودش می‌سازد، چیز بدی هم نیست.

محمود دوچرخه ساز که از سال ۱۳۲۸ در محله ی ما خیابان بوذر جمهوری ( بین بازار آهنگرها و سرپولک) دوچرخه سازی داشت بابت سرویس کامل هر دوچرخه ۲۵ ریال مزد می گرفت.
مزد پنچرگیری ۳ ریال بود که قاسم نطنزی شاگردش انجام می داد. اجاره ی دوچرخه ساعتی ۵ ریال بود، هر چند مثلا مرتضی قهوه چی که از لات های محل بود نوچه هایش را می فرستاد دوچرخه را می بردند و کارشان که تمام می شد برمی گرداندند، بی آنکه پولی بدهد.

دلم می خواست همین الان با بابا دو تایی می نشستیم و من بهش نگاه می کردم و می گفتم پدر کی فکرش را می کرد که شجریان هم غایب شود، که ده سال نتواند بخواند، که غیاب در آغوشش بگیرد و در آن غیاب دست های نامریی بیماری هم بغلش کند و من و تو بمانیم و یادش.این چه جور دنیایی است که ما داریم پدر؟

ترجیح می داد در رشته ای دیگر تحصیل کنم. شغل ثابت و حقوق ثابت داشته باشم و از آن مهم تر به قول خودش با خدا و با ایمان باشم.

هیچ کدام از این ها را نگفت. به جایش سرفه کرد. بعد با تردید جوری که هنوز دو به شک باشد بگوید یا نگوید ، گفت: ( قراره زمستون امسال ازدواج کنم.) یک آن طعم گسی دهانم را پر کرد. بادی تندی خودش را کوباند به در شیشه ای و تمام تنم یکهو لرزید. گفت : فقط می خواستم بدونی هیچ وقت فراموشت نمی کنم.

شاهنامه‌ی فردوسی موجودی عجیب است نه فقط چون مثل جنگل بسیاری از ظرفیش در بادی امر زمختی می‌کنند و حجمش بر دل خواننده هول می اندازد، بلکه مزید بر دشواری‌های فهم، این اثر طی قرن‌ها تبدیل‌شده به آیینه‌ی جادو که هر کس آن چه را خودش بخواهد در آن می‌بیند.

شخصیت ها: مت و زویی زوج جوانی که به تازگی ازدواج کرده اند.

مت: با مامانم حرف زدم، گفت مسیر طوفان عوض شده

زویی : آره اپ من هم داره همین رو میگه

مت :کی
زویی: اپ طوفان ، ریختم تو گوشی م‌
مت فکر می کردم باز مجبوریم تا صبح پنجره ها را چسب بزنیم، یادته سومین سالگردمون رو ؟
زویی چطوری می تونم فراموش کنم؟ سه روز برق نداشتیم.